ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ

     Ο Λουντέμης σε ένα ποίημα του έγραψε να ζήσουμε την αγάπη που χάσαμε, να την κάνουμε αταξίες, βιβλία, ποιήματα, αλλά σε καμία περίπτωση να μην την μοιρολογάμε, γιατί θα είναι σαν να της κλείνουμε τον δρόμο να ξαναέρθει. Έτσι, αντί να κλαίω, πίνοντας κρασιά με τις κολλητές αναλύοντας την οντολογία της σχέσης, του χωρισμού και των εγωιστικών κινήτρων πίσω από κάθε κατάσταση, αποφάσισα να μιλήσω για την έναστρη νύχτα. Έπρεπε να περάσει καιρός για να καταλάβω πως η ομορφιά της έναστρης νύχτας βρίσκεται στην απόσταση.      Με τον όρο έναστρη νύχτα πάντα μου έρχεται στο μυαλό ο γνωστός πίνακας του Van Gogh , που πέρασα ώρες χαζεύοντας τον και εν τέλει ζώντας τον. Μου έρχεται στο μυαλό το χάος του ουρανού και το σύμπαν των συναισθημάτων που εκτοξεύονται πηγαία απλώς και μόνο επειδή ζεις και έχεις την δυνατότητα να ερωτευτείς. Το ορατό και ετεροχρονισμένο -κυριολεκτικά- φως που εγείρει τα μάτια μου και το μέσα μου και την χαρά που αισθάνομαι  στην σκέψη ...