1. Η ομορφιά του χάους

Ο Λουντέμης σε ένα ποίημα του έγραψε να ζήσουμε την αγάπη που χάσαμε, να την κάνουμε αταξίες, βιβλία, ποιήματα, αλλά σε καμία περίπτωση να μην την μοιρολογάμε, γιατί θα είναι σαν να της κλείνουμε τον δρόμο να ξαναέρθει. Έτσι, αντί να κλαίω, πίνοντας κρασιά με τις κολλητές αναλύοντας την οντολογία της σχέσης, του χωρισμού και των εγωιστικών κινήτρων πίσω από κάθε κατάσταση, αποφάσισα να μιλήσω για την έναστρη νύχτα. Έπρεπε να περάσει καιρός για να καταλάβω πως η ομορφιά της έναστρης νύχτας βρίσκεται στην απόσταση.

Με τον όρο έναστρη νύχτα πάντα μου έρχεται στο μυαλό ο γνωστός πίνακας του Van Gogh, που πέρασα ώρες χαζεύοντας τον και εν τέλει ζώντας τον. Μου έρχεται στο μυαλό το χάος του ουρανού και το σύμπαν των συναισθημάτων που εκτοξεύονται πηγαία απλώς και μόνο επειδή ζεις και έχεις την δυνατότητα να ερωτευτείς. Το ορατό και ετεροχρονισμένο -κυριολεκτικά- φως που εγείρει τα μάτια μου και το μέσα μου και την χαρά που αισθάνομαι στην σκέψη πως αυτή η ομορφιά και το φως του χάους που αντιλαμβάνομαι είναι ικανό να εξηγήσει μερικώς και την ομορφιά του χάους που συμβαίνει μέσα μου όταν νιώθω αυτό το κάτι που με σκλαβώνει. Πέρασε καιρός για να καταλάβω πως ο έρωτας βάζει ένα πέπλο που εξιδανικεύει ακόμα και τον τρόπο που κοιτάω τα σύννεφα. Ο Καρούζος έγραψε πως αυτό που βλέπουμε δεν κατάγεται από την όραση και η Anais Nin, πως τον κόσμο δεν τον βλέπουμε όπως είναι, αλλά όπως είμαστε. Μετά από δύο χρόνια, αποδόμησα αυτούς τους δύο στίχους και κατάλαβα στα αλήθεια τι θέλει να πει ο ποιητής.

Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Και οκ, μπορεί να κρύβει δείγμα ρομαντισμού, αλλά ταυτόχρονα υποβόσκει μια μεγάλη αλήθεια. Και το λέω αλήθεια, το χειρότερο μου είναι όταν αποκρυσταλλώνω την μεγαλειότητα της αφαίρεσης της ποίησης σε κάτι βαρύγδουπα ρεαλιστικό. Αλλά δατ ιζ λάιφ. Λοιπόν, το μήνυμα είναι πως ο εγκέφαλος μας ερμηνεύει τα δεδομένα που του παρουσιάζονται, σύμφωνα με τις εκάστοτε γνωστικές, συναισθηματικές και νευρωνικές διεργασίες του και δεδομένων αυτών των διεργασιών προσπαθεί να προβλέψει τον εξωτερικό κόσμο. Γι αυτό όταν είμαστε ερωτευμένοι, τα βλέπουμε όλα ροζ ή όταν είμαστε στεναχωρημένοι, τα βλέπουμε όλα γκρι. Δεν είναι τυχαίο. Το πιο έντονο συναίσθημα μας (με ό, τι αυτό συνεπάγεται και περιλαμβάνει) μάς δημιουργεί ένα πέπλο μέσω του οποίου, ερμηνεύουμε τον κόσμο.

Γυρνώντας στον έρωτα, η ομορφιά της ερωτικής σχέσης είναι η ταυτότητα που προκύπτει μεταξύ της οπτικής γωνίας μας πάνω στον άνθρωπο και τον άνθρωπο καθεαυτό. Ο κάθε άνθρωπος είναι αυθυπόστατος, αλλά πέρα απ’ την δική του μεμονωμένη υπόσταση, αποκτάει και μια άλλη, αυτή από τα μάτια του "άλλου". Και αυτή η "άλλη" ματιά επιστρέφει στον άλλον άνθρωπο και τον μεγαλώνει. Πάντα πίστευα πως η μεγαλύτερη χαρά βρίσκεται στις πιο μεγάλες αντιφάσεις και πως και το πολύπλοκο, το όμορφο, το ριζοσπαστικό είναι όταν μπλέκονται τρόποι σκέψης, απομυθοποιούνται και εξιδανικεύονται. Και αυτό επιβεβαιώνει την ευτυχία του οξύμωρου. Τροποποιείται η ουσία της εσωτερικότητας μας καθώς αντανακλάται στον άνθρωπο έξω από μας. Γι αυτό και πάντα ο έρωτας μπορεί να λειτουργήσει ως μια επωφελής κατάσταση, γιατί σπάει την υποτιθέμενη τάξη μας και καλούμαστε να έρθουμε σε επαφή με βαθύτερα ή και κρυμμένα κομμάτια της ύπαρξης μας που δεν είχαμε την δυνατότητα να προσεγγίσουμε μόνοι μας. Και γενικά έτσι πάει στην ζωή. Ναι μεν, κανείς δεν ξέρει τον εαυτό μας καλύτερα από μας, αλλά όλοι μπορούν να δουν κομμάτια μας που εμείς δεν έχουμε πρόσβαση σε αυτά. Ο έρωτας, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Μίσσιος είναι το προσωπικό μονοπάτι απεξάρτησης και γι αυτό το λόγο γίνεται με την εκρηκτική απελευθέρωση του πόθου, του έρωτα του ίδιου και της αποδιοργάνωσης της τάξης. Και όπως με τον έρωτα, έτσι και με την κάθε σχέση.

Επιστρέφοντας στο χάος της έναστρης νύχτας και κλείνοντας ένα μικρό κομμάτι των σκέψεων μου, θα ήθελα να επισημάνω την ομορφιά της πολυπλοκότητας του χάους. Το φως που πηγάζει μέσα στο σκοτάδι. Το οξύμωρο του φωτεινού έναστρου ουρανού μέσα στο βαθύ σκοτάδι και την δυνατότητα αντίληψης αυτής της ομορφιάς όταν ο ουρανός είναι καθαρός από σύννεφα. Έτσι και με εμάς, όταν το πέπλο της ερμηνείας μας, ή αλλιώς η αντίληψη μας είναι καθαρή από σκέψεις, μπορούμε να ευχαριστηθούμε και να αναγνωρίσουμε το φως μέσα στο σκοτάδι των άλλων ανθρώπων, ακόμα κι όταν αυτό είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και χαοτικό, ακόμα και απόμακρο και ξένο από μας. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την έναστρη νύχτα. Το σημαντικότερο όλων όμως κι αυτό που πάντα θα έχει προτεραιότητα για να αντιληφθούμε την ομορφιά έξω από μας, είναι να εστιάσουμε πρώτα στην ομορφιά μέσα σε εμάς.