ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ

  Περπατώντας χθες σε μια Θεσσαλονίκη γεμάτη απ’ το πολύχρωμο του ηλιοβασιλέματος και την ξεγνοισιά της αργίας, βυθισμένη στους στίχους των Thirty Seconds To Mars με μουσική στα ακουστικά και χαρούμενη απ’ την παρατήρηση των χαμόγελων ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των ανθρώπων, έπεσε το βλέμμα μου στον τοίχο μιας εγκαταλελειμμένης πολυκατοικίας που έγραφε με μικρά μαύρα γράμματα: «δεν γίνεται να αγαπήσεις τον εαυτό σου, αν πρώτα δεν αγαπήσεις την εμπειρία που σε πλαισιώνει». Στα ακουστικά να παίζει λούπα : «The birth of a sun, the death of a dream. Closer to the edge. Now I’m closer to the edge». Και ξάφνου μέσα μου σύμπαν συναισθημάτων.       Έβλεπα μπροστά μου γονείς με τα παιδιά τους να τρέχουν και να παίζουν, ζευγάρια να φιλιούνται και να κρατιούνται χέρι χέρι, φίλες να βγαίνουν σέλφι στην θάλασσα, ανθρώπους να κάνουν πόδήλατο και πατίνι, άλλους να διαβάζουν βιβλίο μόνοι τους καθισμένοι στα γρασίδια, άλλους να τρέχουν κι άλλους να περιμένουν σ...