6. Αγάπα τις εμπειρίες που σε πλαισιώνουν

 Περπατώντας χθες σε μια Θεσσαλονίκη γεμάτη απ’ το πολύχρωμο του ηλιοβασιλέματος και την ξεγνοισιά της αργίας, βυθισμένη στους στίχους των Thirty Seconds To Mars με μουσική στα ακουστικά και χαρούμενη απ’ την παρατήρηση των χαμόγελων ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των ανθρώπων, έπεσε το βλέμμα μου στον τοίχο μιας εγκαταλελειμμένης πολυκατοικίας που έγραφε με μικρά μαύρα γράμματα: «δεν γίνεται να αγαπήσεις τον εαυτό σου, αν πρώτα δεν αγαπήσεις την εμπειρία που σε πλαισιώνει». Στα ακουστικά να παίζει λούπα: «The birth of a sun, the death of a dream. Closer to the edge. Now I’m closer to the edge». Και ξάφνου μέσα μου σύμπαν συναισθημάτων.

      Έβλεπα μπροστά μου γονείς με τα παιδιά τους να τρέχουν και να παίζουν, ζευγάρια να φιλιούνται και να κρατιούνται χέρι χέρι, φίλες να βγαίνουν σέλφι στην θάλασσα, ανθρώπους να κάνουν πόδήλατο και πατίνι, άλλους να διαβάζουν βιβλίο μόνοι τους καθισμένοι στα γρασίδια, άλλους να τρέχουν κι άλλους να περιμένουν στην ουρά από κινητούς πάγκους που πουλάνε παγωτά. Κι εγώ κάπου μέσα σε όλο αυτό το πλήθος να αναρωτιέμαι την βαρύτητα όλων αυτών που βλέπω μπροστά μου και χαομένη στο πλήθος των σκέψεων μου. Τα χρώματα στον ουρανό και η αντανάκλαση αυτών στην θάλασσα, τα χρώματα στα πρόσωπα των ανθρώπων και το vibe που υπήρχε ήταν βγαλμένο από πίνακα ζωγραφικής. Ήταν λες και το γκρι των ημερών για λίγη ώρα, έγινε ροζ και πορτοκαλί και κόκκινο. Ξαφνικά ένιωσα σε βάθος την φράση «ό, τι κι αν γίνει, προχωράμε».

               Περπατούσα βυθισμένη με το βάρος των επιλογών μου που με ωρίμασαν μεν, με πλήγωσαν δε. Την θλίψη εκείνης της στιγμής που με έπνιγε. Όμως παρατηρώντας όλα αυτά γύρω μου, ένιωσα την δύναμη και την ομορφιά της ροής των πραγμάτων.  Με καμία πρόθεση τοξικής θετικότητας, συνειδητοποίησα πως «δεν πειράζει. Κοίτα το ηλιοβασίλεμα. Είναι όμορφο. Προχωράμε. Κοίτα το ζευγάρι που είναι αγκαλιά στο ηλιοβασίλεμα. Υπάρχει αγάπη και έρωτας. Προχωράμε. Θυμάσαι ότι απ’ το μπαλκόνι σου δεν βλέπεις όλη αυτή την ομορφιά του ουρανού; Δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει, επειδή εσύ δεν μπορείς να την δεις. Προχωράμε. Και να θυμάσαι πως τα λάθη μας δεν αντιπροσωπεύουν την ολότητα μας, αλλά ένα κομμάτι μας. Και οφείλουμε να μας αγαπάμε και γι’ αυτά. Προχωράμε, εντάξει;»

Θυμήθηκα τα λόγια του πιο αγαπημένου μου ανθρώπου, όταν έλεγα πως είμαι πολύ απογοητευμένη από τον εαυτό μου. Μου είπε χαρακτηριστικά «όλοι κάνουμε λάθη, αλλά αυτό που μας κάνει πιο όμορφους είναι να τα αντιμετωπίζουμε με ειλικρίνεια». Επανέφερα στην μνήμη μου πως ο εαυτό μας δεν είναι μόνο αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς για εμάς, ούτε αυτό στο οποίο εμείς επιλέγουμε να εστιάσουμε. Όπως ανέφερα και σε προηγούμενο άρθρο, είμαστε ένα συνονθύλευμα εμπειριών, γεγονότων, σχέσεων, συναισθημάτων, το σύνολο του οποίου συντελεί αυτό που εμείς ονομάζουμε «εγώ». Είναι πολύ κρίμα και άδικο να εστιάζουμε μόνο σε ένα κομμάτι μας. Οφείλουμε να τα αναγνωρίσουμε, να τα παρατηρήσουμε και να βελτιωθούμε, αλλά σε καμία περίπτωση να μην δώσουμε περισσότερη απ’ αυτή που χρειάζεται. Γιατί ο στόχος είναι να βελτιωνόμαστε, όχι να αυτοτιμωρούμαστε.

Τα ελαττώματα μας και τα λάθη μας, μπορούν να γίνει η δύναμη μας. Αρκεί να τα δούμε απ’ την σωστή οπτική. Να τα αναγνωρίσουμε, να τα παρατηρήσουμε, να τα αγαπήσουμε ως αναπόσπαστο κομμάτι της ανάπτυξης μας και τέλος να εστιάσουμε στην λύση τους και όχι στα ίδια. Συνοπτικά, να αγαπήσουμε όλες τις εμπειρίες που μας πλαισιώνουν, γιατί αυτές είναι που μας καθιστούν «εμάς». 

I don't remember the day I tried to forget

I lost myself, is it better not said

Now I am closer to the edge