Κυριακή πρωί. Η πρώτη του Ιουλίου. Θεσσαλονίκη, κέντρο. Μπαλκονάδα, κουπάτος ελληνικός και θερμός με παγωμένο νερό. Στα ηχεία Beirut και Sunday Smile , ο προσωσικός μου ύμνος για κάθε Κυριακή. Οι Beirut έχουν τον μοναδικό τρόπο να με κάνουν να αισθάνομαι ακόμα και στις πιο μαύρες μου στιγμές, μια απύθμενη αισιοδοξία. Κοιτάω παλιές φωτογραφίες. Τι έκανα πέρυσι, πρόπερυσι, πριν 3, 5 χρόνια τέτοιες μέρες; Μελαγχολία, χαρά, αυτά είναι τα συναισθήματα κοιτώντας φωτογραφίες και ανακαλώντας στιγμές. Χαρμολύπη; Ίσως. Χαρά, γιατί παιδιά, ο χρόνος κύλησε και μαζί με αυτόν κυλάμε κι εμείς. Και κύλησε όμορφα και άσχημα και έντονα, και ήσυχα. Και αυτό ίσως να είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της ροής των πραγμάτων. Κι αν κάτι έχω καταλάβει αυτά τα χρόνια είναι πως η ομορφιά έγκειται στην αντίφαση. Μελαγχολία, γιατί άνθρωποι έφυγαν, άλλοι έμειναν πίσω, άλλοι πήγαν μπροστά. Στιγμές που πέρασαν, αλλά δεν σβήστηκαν ποτέ. Σχέσεις που κράτησαν, άλλες που στιγμάτισαν κι έφυ...
Σκοπός είναι το μοίρασμα των πολλών που νιώθουμε και σκεφτόμαστε, αλλά δύσκολα επικοινωνούμε. Ο αποστιγματισμός του όποιου συναισθήματος. Σουσού για έρωτες, ξενύχτια, φιλίες και λίγα απ' τα πολλά που βιώνουμε και μας ταλανίζουν, αλλά ξεχνάμε να αναγνωρίσουμε ως σημαντικά. Να παρατηρούμε, να αποδεχόμαστε, να μας αγκαλιάζουμε και να μιλάμε! *feel free to share any thoughts :)