ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ

Βλέπεις ο πλούτος ενός προσώπου Έγκειται στις μεταμορφώσεις του Στην αναγνώριση της λειτουργίας των χρωμάτων του Στον σεβασμό των επιλογών του Και στην καθημερινή μάχη Για τα προσωπεία που επιλέγει, Κατά περίσταση κι όπου αρμόζει Και τα φοράει επιλεκτικά Εκεί που επιβάλλονται. Και επιβάλλονται      Photo by Nassia Stouraiti Επιβιώνει, μην θαρρείς Ίσως να ντρέπεται, να λυπάται, και να θρηνεί Κι έτσι δημιουργείται σύγχυση για τα όρια του προσώπου μέσα στον πλούτο του και του προσωπείου μέσα στην ά-σχημη μορφή του Και μέσα στην δυναμική αυτή χάνονται τα όρια, περιπλέκονται Κι εν τέλει έχει νόημα να μελετηθούν κατά περίσταση; Ξάφνου στον καθρέφτη Μια σκιά αχνή Μια αντανάκλαση δίχως σχήμα Κι ένα μπέρδεμα για την εικόνα και την ουσία Και την ουσία της εικόνας Αν αυτή μπορεί να υπάρξει Κι αυτή η κατά τα άλλα αδιαίρετη ολότητα Που είναι πιο πολύπλοκη απ’ όσο φαντάζει Και δεν φαντάζει όσο πολύπλοκη φαίνεται Τι μπορεί να είναι; Βλέπεις ο πλούτος ενός προσώπου Έγκειται στα νοήματα τ...

  Είμαι σίγουρη πως όλοι έχουμε βρεθεί σε σταυροδρόμι αποφάσεων, σε διλήμματα που μας ταλανίζουν για ώρες, μέρες ή και μήνες, κι αναρωτιόμαστε ποια είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για μας. Φάση απονομής πτυχίου. Τέλος ενός κύκλου μεγάλου, έντονου, αντιφατικού και ορόσημου για την σκιαγράφηση μεγάλου μέρους της χαρακτηρολογικής μας παλέτας. Φιλίες, έρωτες, ταξίδια, εξεταστικές, γέλια, κλάματα, άγχος, ψυχοσωματικά, καφέδες, ποτά, μεθύσια και πάρτυ, διάβασμα, βιβλιοθήκες, αθώα ψέματα σε γονείς για μαθήματα που χρωστάμε και ξενύχτια που κάναμε από ξύδια και όχι διάβασμα. Χωρισμοί και χαστούκια απ’ την ζωή, μέθεξη σε σημαντικά κομμάτια κοινωνικής ζωής, ενηλικίωση. Και ξαφνικά ορκωμοσία. Πάρτυ ξανά. Και τώρα τι; Δεχόμαστε συγχαρίκια και επαίνους, αγκαλιές και λόγια δύναμης, ενώ ταυτόχρονα βιώνουμε την μεγαλύτερη μεταιχμιακή υπαρξιακή κρίσης της ζωής μας όλης. Καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση για το επόμενο βήμα νιώθοντας τις περισσότερες φορές μια θηλιά στο λαιμό, έναν κόμπο στο στομά...

     Ο Λουντέμης σε ένα ποίημα του έγραψε να ζήσουμε την αγάπη που χάσαμε, να την κάνουμε αταξίες, βιβλία, ποιήματα, αλλά σε καμία περίπτωση να μην την μοιρολογάμε, γιατί θα είναι σαν να της κλείνουμε τον δρόμο να ξαναέρθει. Έτσι, αντί να κλαίω, πίνοντας κρασιά με τις κολλητές αναλύοντας την οντολογία της σχέσης, του χωρισμού και των εγωιστικών κινήτρων πίσω από κάθε κατάσταση, αποφάσισα να μιλήσω για την έναστρη νύχτα. Έπρεπε να περάσει καιρός για να καταλάβω πως η ομορφιά της έναστρης νύχτας βρίσκεται στην απόσταση.      Με τον όρο έναστρη νύχτα πάντα μου έρχεται στο μυαλό ο γνωστός πίνακας του Van Gogh , που πέρασα ώρες χαζεύοντας τον και εν τέλει ζώντας τον. Μου έρχεται στο μυαλό το χάος του ουρανού και το σύμπαν των συναισθημάτων που εκτοξεύονται πηγαία απλώς και μόνο επειδή ζεις και έχεις την δυνατότητα να ερωτευτείς. Το ορατό και ετεροχρονισμένο -κυριολεκτικά- φως που εγείρει τα μάτια μου και το μέσα μου και την χαρά που αισθάνομαι  στην σκέψη ...