Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

4. Δεν είσαι μόνο τα συναισθήματα σου - είσαι πολύ περισσότερο απ’ αυτά

Ο Αριστοτέλης αναφέρει πως  «τo Όλον είναι μεγαλύτερο απ΄το άθροισμα των μερών του». Πολλούς αιώνες αργότερα, μια ομάδα ψυχολόγων και φιλοσόφων αναφέρουν πως «το όλο είναι διαφορετικό απ’ το άθροισμα των μερών του». Η φράση αυτή έγινε και ο θεμέλιος λίθος της θεωρίας “Gestalt” στην ψυχολογία. [1] Για διαφορετικούς λόγους, με διαφορετικά εργαλεία, σε πολύ διαφορετικό χρονικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και με διαφορετικό βάθος η κάθε μία απ’ αυτές τις φράσεις, δίνει τροφή και γίνεται αφορμή για να ερμηνευθεί τρόπον τινά η ανθρώπινη αντίληψη και συμπεριφορά. Όμως πάμε να μιλήσουμε λίγο πιο απλά και κατανοητά για τα συναισθήματα μας. Για το ένα εκ των πολλών κομματιών αυτού που αποτελούν «εμάς».

Είμαστε ένα όλο, με πολλά μικρά γνωστά και άγνωστα κομμάτια. Το άθροισμα αυτών των κομματιών αποτελούν μία δυναμική σχέση που καλούμαστε να εξερευνήσουμε προκειμένου να αποδομήσουμε την ομορφιά της μοναδικότητας μας.  Μέσα από συζητήσεις με φίλους, γονείς, αδέρφια, περαστικούς και αγνώστους, συνειδητοποιώ πως δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία σ’ ένα κομμάτι της ζωής μας, όταν αυτό είναι αρκετά έντονο για μας. Καθόλου παράλογο – για την ακρίβεια αυτό είναι πολύ λογικό. Ωστόσο, πολλές φορές αψηφώντας όλα τα υπόλοιπα κομμάτια που εξακολουθούν να συνιστούν το «όλο» μας, ξεχνάμε να δούμε την μεγάλη μας εικόνα.  Και γι' αυτό τον λόγο, ήρθα εδώ για να υπενθυμίσω στον καθένα από σας που διαβάζετε αυτό το κειμενάκι, πως…

 
Δεν είσαι μόνο τα συναισθήματά σου. Δεν είσαι μόνο το κλάμα σου, οι εμμονές σου. Δεν είσαι μόνο η θλίψη σου ή η χαρά σου. Δεν είσαι μόνο τα λάθη σου. Δεν είσαι τα προβλήματά σου. Δεν είσαι μόνο τα χάπια σου. Είσαι η προσπάθεια σου να επιβιώσεις μέσα σε όλα αυτά. Είσαι η αναγνώριση και η παρατήρηση. Είσαι το θάρρος σου. Είσαι οι σκέψεις σου: οι όμορφες και οι άσχημες. Είσαι οι βόλτες που κάνεις σε αστικά κέντρα για να αποσυμφορηθείς απ’ το πολύ που νιώθεις και οι περίπατοι στην φύση. Είσαι τα ρίσκα σου. Είσαι οι συμβουλές σου. Είσαι τα βιβλία και οι ταινίες που βλέπεις. Είσαι το στήριγμα κάποιου. Είσαι η πηγή γέλιου για κάποιον. Είσαι οι αμφιβολίες σου. Και οι απαντήσεις που αναζητάς λύνοντάς τες. Είσαι οι φίλοι σου. Είσαι το ξέσπασμα σου. Είσαι ο έρωτας σου. Είσαι οι στιγμές σου. Είσαι ένα όλο, μεγαλύτερο και διαφορετικό απ’ το άθροισμα των κομματιών σου. Είσαι πολλά, πάρα πολλά. Οπότε αν καμιά φορά, πνίγεσαι απ’ το πολύ που νιώθεις, ή απ’ το λίγο που δε θες να αισθάνεσαι, θυμήσου πως είσαι πολύ περισσότερο απ’ αυτό που νομίζεις. Κάνε ένα zoom out στο «πολύ» εκείνης της στιγμής και δες που έχεις φτάσει.

Πολλές φορές έχω σκεφτεί πως η διαδικασία (επανα)δόμησης του εαυτού μας είναι μια αέναη μορφή τέχνης. Γιατί σπάει όρια. Γιατί η σχέση μας με την γνώση του εαυτού μας και του έξω κόσμου ήταν, είναι και θα είναι πάντα δυναμική. Που σημαίνει ότι θα μεταβάλλεται πάντα στο βάθος του χρόνου ανεξάρτητα απ’ τις αρχικές μας συνθήκες. Κι αυτό γιατί life happens. Εμπειρίες και βιώματα προστίθενται. Γνώσεις και απώλειες μας στιγματίζουν. Το νόημα και η ερμηνεία που θα μπορούσε να δοθεί στις εισαγωγικές φράσεις είναι πως το ένα και το όλον αλληλεπιδρούν αναπόφευκτα - και αποτελούν αναπόσπαστα μέρη ενός συστήματος δυναμικής ισορροπίας. Αυτό το «σύστημα» συνιστά την πολυπλοκότητα και τη σύνθεση της ζωής. Και κατά την γνώμη μου, εκεί είναι που εμπερικλείεται και η ομορφιά της. 

As full and bright as I am
The light is not my own and 
a million light reflections pass over me 



[1] Η λέξη Gestalt είναι γερμανική και σημαίνει «σχήμα». Η βασική αρχή της Ψυχολογίας Gestalt είναι πως ο νους δέχεται επί μέρους ερεθίσματα, αλλά τα συνθέτει με το δικό του τρόπο και «σχηματοποιεί» ένα αποτέλεσμα που είναι κάτι πολύ περισσότερο ή κάτι διαφορετικό από το άθροισμα των ερεθισμάτων που δέχτηκε. Πρωτοιδρυτές  θεωρούνται οι Wertheimer, Köhler, και Koffka.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου"

Αυτός ο στίχος του Αγγελάκα δε θα μπορούσε παρά να αποτελέσει κίνητρο για να γράψω μετά από καιρό. Δε λέω φταίει και η τοποθεσία, πολύ. Υψάριο, Θάσου. Ανεκτίμητη η θερμοκρασία των 20 βαθμών μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού. Ανεκτίμητη και η θέα από την ψηλότερη κορυφή του νησιού. Και η γαλήνη του καταφυγίου. Σ’ ένα μπαλκόνι απομονωμένο από καυσαέριο, κόσμο, πολιτισμό, βαβούρα, γρήγορους ρυθμούς και φωνές για ό,τι, κατάφερα να απομονώσω το πλήθος των σκέψεων μου και να απολαύσω τις στιγμές ηρεμίας που μπορεί να μου προσφέρει αυτό το μέρος. Δίπλα στο πράσινο του βουνού και της καθαρότητας του ουρανού. Ο ουρανός γεμάτος φωτεινά άστρα και μακριά από οποιοδήποτε τεχνητό φως είναι ικανός να μας επιτρέψει να απολαύσουμε με γυμνό μάτι κομμάτι του Γαλαξία μας. Ανάμεσα στο πλήθος δέντρων, άγονων και γόνιμων βουνοκορφών, σημεία έκτακτης ανάγκης για ορειβάτες, παγκάκια τσιμεντένια με θέα πιάτο την θάλασσα στις δύο πιο όμορφες πλευρές του νησιού. Μία από τις πιο γλυκές εικόνες που θα μου μείνουν ...

2. Ζωή μετά το πτυχίο: η δυσκολότερη πιθανή επιλογή δεν είναι πάντα και η καλύτερη

  Είμαι σίγουρη πως όλοι έχουμε βρεθεί σε σταυροδρόμι αποφάσεων, σε διλήμματα που μας ταλανίζουν για ώρες, μέρες ή και μήνες, κι αναρωτιόμαστε ποια είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για μας. Φάση απονομής πτυχίου. Τέλος ενός κύκλου μεγάλου, έντονου, αντιφατικού και ορόσημου για την σκιαγράφηση μεγάλου μέρους της χαρακτηρολογικής μας παλέτας. Φιλίες, έρωτες, ταξίδια, εξεταστικές, γέλια, κλάματα, άγχος, ψυχοσωματικά, καφέδες, ποτά, μεθύσια και πάρτυ, διάβασμα, βιβλιοθήκες, αθώα ψέματα σε γονείς για μαθήματα που χρωστάμε και ξενύχτια που κάναμε από ξύδια και όχι διάβασμα. Χωρισμοί και χαστούκια απ’ την ζωή, μέθεξη σε σημαντικά κομμάτια κοινωνικής ζωής, ενηλικίωση. Και ξαφνικά ορκωμοσία. Πάρτυ ξανά. Και τώρα τι; Δεχόμαστε συγχαρίκια και επαίνους, αγκαλιές και λόγια δύναμης, ενώ ταυτόχρονα βιώνουμε την μεγαλύτερη μεταιχμιακή υπαρξιακή κρίσης της ζωής μας όλης. Καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση για το επόμενο βήμα νιώθοντας τις περισσότερες φορές μια θηλιά στο λαιμό, έναν κόμπο στο στομά...

8. Τι χρώμα έχει το καλοκαίρι σας;

Κυριακή πρωί. Η πρώτη του Ιουλίου. Θεσσαλονίκη, κέντρο. Μπαλκονάδα, κουπάτος ελληνικός και θερμός με παγωμένο νερό. Στα ηχεία Beirut και Sunday Smile , ο προσωσικός μου ύμνος για κάθε Κυριακή. Οι Beirut έχουν τον μοναδικό τρόπο να με κάνουν να αισθάνομαι ακόμα και στις πιο μαύρες μου στιγμές, μια απύθμενη αισιοδοξία. Κοιτάω παλιές φωτογραφίες. Τι έκανα πέρυσι, πρόπερυσι, πριν 3, 5 χρόνια τέτοιες μέρες; Μελαγχολία, χαρά, αυτά είναι τα συναισθήματα κοιτώντας φωτογραφίες και ανακαλώντας στιγμές. Χαρμολύπη; Ίσως. Χαρά, γιατί παιδιά, ο χρόνος κύλησε και μαζί με αυτόν κυλάμε κι εμείς. Και κύλησε όμορφα και άσχημα και έντονα, και ήσυχα. Και αυτό ίσως να είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της ροής των πραγμάτων. Κι αν κάτι έχω καταλάβει αυτά τα χρόνια είναι πως η ομορφιά έγκειται στην αντίφαση. Μελαγχολία, γιατί άνθρωποι έφυγαν, άλλοι έμειναν πίσω, άλλοι πήγαν μπροστά. Στιγμές που πέρασαν, αλλά δεν σβήστηκαν ποτέ. Σχέσεις που κράτησαν, άλλες που στιγμάτισαν κι έφυ...