ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ

     Τετάρτη 1 Μαρτίου 2023. Ξυπνάω πολύ αγχωμένη στις 8 η ώρα το πρωί από εφιαλτικό όνειρο. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο. Αγχωμένη ούσα και αποπροσανατολισμένη από το εφιαλτικό όνειρο, πάω στο μπάνιο απευθείας να κάνω ένα κρύο ντουζ και να ξεκινήσει η μέρα μου, η οποία προβλεπόταν τεράστια. Θα έφευγα Αθήνα. Δεν ανοίγω κινητό, δεν μπαίνω media , πάω απευθείας γυμναστήριο. Εξακολουθώ να μην έχω ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο. Πάω γυμναστήριο ανέμελη. Αφήνω το κινητό στην άκρη, ανεβαίνω στο διάδρομο και μπροστά μου ανοίγει τηλεόραση. 32 νεκροί σε δυστύχημα στα Τέμπη. Πάγωσα επί τόπου. Η εικόνα γύρω μου ήταν λες και είχε μπει σε pause . Πήγα να πέσω απ’ τον διάδρομο. Θυμάμαι ρώτησα τραυλισμένη μια κυρία δίπλα μου, να μου διαβάσει τι λέει, γιατί ήμουν σίγουρη πως δεν βλέπω καλά. Μου επιβεβαιώνει αυτά που διάβασα. Και να ‘ναι καλά η ψυχοθεραπεία που με εκπαίδευσε πως να γλιτώσω από κρίση πανικού. Ένιωσα τον χρόνο να παγώνει και το οξυγόνο να λιγοστεύει.    ...

Ο Αριστοτέλης αναφέρει πως   « τo  Όλον είναι μεγαλύτερο απ΄το άθροισμα των μερών του ». Πολλούς αιώνες αργότερα, μια ομάδα ψυχολόγων και φιλοσόφων αναφέρουν πως « το όλο είναι διαφορετικό απ’ το άθροισμα των μερών του ». Η φράση αυτή έγινε και ο θεμέλιος λίθος της θεωρίας “ Gestalt ” στην ψυχολογία. [1] Για διαφορετικούς λόγους, με διαφορετικά εργαλεία, σε πολύ διαφορετικό χρονικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και με διαφορετικό βάθος η κάθε μία απ’ αυτές τις φράσεις, δίνει τροφή και γίνεται αφορμή για να ερμηνευθεί τρόπον τινά η ανθρώπινη αντίληψη και συμπεριφορά. Όμως πάμε να μιλήσουμε λίγο πιο απλά και κατανοητά για τα συναισθήματα μας. Για το ένα εκ των πολλών κομματιών αυτού που αποτελούν «εμάς». Είμαστε ένα όλο, με πολλά μικρά γνωστά και άγνωστα κομμάτια. Το άθροισμα αυτών των κομματιών αποτελούν μία δυναμική σχέση που καλούμαστε να εξερευνήσουμε προκειμένου να αποδομήσουμε την ομορφιά της μοναδικότητας μας.  Μέσα από συζητήσεις με φίλους, γονείς, αδέρφια, περασ...

Βλέπεις ο πλούτος ενός προσώπου Έγκειται στις μεταμορφώσεις του Στην αναγνώριση της λειτουργίας των χρωμάτων του Στον σεβασμό των επιλογών του Και στην καθημερινή μάχη Για τα προσωπεία που επιλέγει, Κατά περίσταση κι όπου αρμόζει Και τα φοράει επιλεκτικά Εκεί που επιβάλλονται. Και επιβάλλονται      Photo by Nassia Stouraiti Επιβιώνει, μην θαρρείς Ίσως να ντρέπεται, να λυπάται, και να θρηνεί Κι έτσι δημιουργείται σύγχυση για τα όρια του προσώπου μέσα στον πλούτο του και του προσωπείου μέσα στην ά-σχημη μορφή του Και μέσα στην δυναμική αυτή χάνονται τα όρια, περιπλέκονται Κι εν τέλει έχει νόημα να μελετηθούν κατά περίσταση; Ξάφνου στον καθρέφτη Μια σκιά αχνή Μια αντανάκλαση δίχως σχήμα Κι ένα μπέρδεμα για την εικόνα και την ουσία Και την ουσία της εικόνας Αν αυτή μπορεί να υπάρξει Κι αυτή η κατά τα άλλα αδιαίρετη ολότητα Που είναι πιο πολύπλοκη απ’ όσο φαντάζει Και δεν φαντάζει όσο πολύπλοκη φαίνεται Τι μπορεί να είναι; Βλέπεις ο πλούτος ενός προσώπου Έγκειται στα νοήματα τ...

  Είμαι σίγουρη πως όλοι έχουμε βρεθεί σε σταυροδρόμι αποφάσεων, σε διλήμματα που μας ταλανίζουν για ώρες, μέρες ή και μήνες, κι αναρωτιόμαστε ποια είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για μας. Φάση απονομής πτυχίου. Τέλος ενός κύκλου μεγάλου, έντονου, αντιφατικού και ορόσημου για την σκιαγράφηση μεγάλου μέρους της χαρακτηρολογικής μας παλέτας. Φιλίες, έρωτες, ταξίδια, εξεταστικές, γέλια, κλάματα, άγχος, ψυχοσωματικά, καφέδες, ποτά, μεθύσια και πάρτυ, διάβασμα, βιβλιοθήκες, αθώα ψέματα σε γονείς για μαθήματα που χρωστάμε και ξενύχτια που κάναμε από ξύδια και όχι διάβασμα. Χωρισμοί και χαστούκια απ’ την ζωή, μέθεξη σε σημαντικά κομμάτια κοινωνικής ζωής, ενηλικίωση. Και ξαφνικά ορκωμοσία. Πάρτυ ξανά. Και τώρα τι; Δεχόμαστε συγχαρίκια και επαίνους, αγκαλιές και λόγια δύναμης, ενώ ταυτόχρονα βιώνουμε την μεγαλύτερη μεταιχμιακή υπαρξιακή κρίσης της ζωής μας όλης. Καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση για το επόμενο βήμα νιώθοντας τις περισσότερες φορές μια θηλιά στο λαιμό, έναν κόμπο στο στομά...

     Ο Λουντέμης σε ένα ποίημα του έγραψε να ζήσουμε την αγάπη που χάσαμε, να την κάνουμε αταξίες, βιβλία, ποιήματα, αλλά σε καμία περίπτωση να μην την μοιρολογάμε, γιατί θα είναι σαν να της κλείνουμε τον δρόμο να ξαναέρθει. Έτσι, αντί να κλαίω, πίνοντας κρασιά με τις κολλητές αναλύοντας την οντολογία της σχέσης, του χωρισμού και των εγωιστικών κινήτρων πίσω από κάθε κατάσταση, αποφάσισα να μιλήσω για την έναστρη νύχτα. Έπρεπε να περάσει καιρός για να καταλάβω πως η ομορφιά της έναστρης νύχτας βρίσκεται στην απόσταση.      Με τον όρο έναστρη νύχτα πάντα μου έρχεται στο μυαλό ο γνωστός πίνακας του Van Gogh , που πέρασα ώρες χαζεύοντας τον και εν τέλει ζώντας τον. Μου έρχεται στο μυαλό το χάος του ουρανού και το σύμπαν των συναισθημάτων που εκτοξεύονται πηγαία απλώς και μόνο επειδή ζεις και έχεις την δυνατότητα να ερωτευτείς. Το ορατό και ετεροχρονισμένο -κυριολεκτικά- φως που εγείρει τα μάτια μου και το μέσα μου και την χαρά που αισθάνομαι  στην σκέψη ...