ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ

Κυριακή πρωί. Η πρώτη του Ιουλίου. Θεσσαλονίκη, κέντρο. Μπαλκονάδα, κουπάτος ελληνικός και θερμός με παγωμένο νερό. Στα ηχεία Beirut και Sunday Smile , ο προσωσικός μου ύμνος για κάθε Κυριακή. Οι Beirut έχουν τον μοναδικό τρόπο να με κάνουν να αισθάνομαι ακόμα και στις πιο μαύρες μου στιγμές, μια απύθμενη αισιοδοξία. Κοιτάω παλιές φωτογραφίες. Τι έκανα πέρυσι, πρόπερυσι, πριν 3, 5 χρόνια τέτοιες μέρες; Μελαγχολία, χαρά, αυτά είναι τα συναισθήματα κοιτώντας φωτογραφίες και ανακαλώντας στιγμές. Χαρμολύπη; Ίσως. Χαρά, γιατί παιδιά, ο χρόνος κύλησε και μαζί με αυτόν κυλάμε κι εμείς. Και κύλησε όμορφα και άσχημα και έντονα, και ήσυχα. Και αυτό ίσως να είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της ροής των πραγμάτων. Κι αν κάτι έχω καταλάβει αυτά τα χρόνια είναι πως η ομορφιά έγκειται στην αντίφαση. Μελαγχολία, γιατί άνθρωποι έφυγαν, άλλοι έμειναν πίσω, άλλοι πήγαν μπροστά. Στιγμές που πέρασαν, αλλά δεν σβήστηκαν ποτέ. Σχέσεις που κράτησαν, άλλες που στιγμάτισαν κι έφυ...

Ανοιξιάτικο απόγευμα στο χωριό με την γιαγιά. Στο πικ απ να παίζει Άσιμος. Κουπάτος ελληνικός να ψήνεται στο γκαζάκι. Η εξώπορτα ανοιχτή με το κλειδί πάνω στην πόρτα και ο αέρας να μπαίνει αμείλικτος μέσα στο σπίτι. Σαν ένα μήνυμα που βιάζεται να ταξιδέψει. Η άνοιξη είναι. Με ό, τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Η μυρωδιά από το παρτέρι με τα λουλούδια της γιαγιάς και η γύρη που ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα έφτασαν στην μύτη μου. Ξαφνικά ένιωσα μια νοσταλγία για το παρόν. Γίνε ό, τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου, σκέφτηκα.   Οι στίχοι του Άσιμου κατάφεραν να με αποπροσανατολίσουν απ’ τις τότε σκέψεις μου, αν υπήρχε προσανατολισμός. «Μη μας τρομάζουν φως μου οι πληγές, στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές. Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς, είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς. Αγαπάω κι αδιαφορώ, κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό Τώρα πια με αγαπάω και μένα, όπως εσένα». Ξαφνικά, ένα χαμόγελο στα χείλη. Αγάπη. Θυμάσαι; Άνοιξα την ποιητική συλλογή που είχα στα π...

  Περπατώντας χθες σε μια Θεσσαλονίκη γεμάτη απ’ το πολύχρωμο του ηλιοβασιλέματος και την ξεγνοισιά της αργίας, βυθισμένη στους στίχους των Thirty Seconds To Mars με μουσική στα ακουστικά και χαρούμενη απ’ την παρατήρηση των χαμόγελων ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των ανθρώπων, έπεσε το βλέμμα μου στον τοίχο μιας εγκαταλελειμμένης πολυκατοικίας που έγραφε με μικρά μαύρα γράμματα: «δεν γίνεται να αγαπήσεις τον εαυτό σου, αν πρώτα δεν αγαπήσεις την εμπειρία που σε πλαισιώνει». Στα ακουστικά να παίζει λούπα : «The birth of a sun, the death of a dream. Closer to the edge. Now I’m closer to the edge». Και ξάφνου μέσα μου σύμπαν συναισθημάτων.       Έβλεπα μπροστά μου γονείς με τα παιδιά τους να τρέχουν και να παίζουν, ζευγάρια να φιλιούνται και να κρατιούνται χέρι χέρι, φίλες να βγαίνουν σέλφι στην θάλασσα, ανθρώπους να κάνουν πόδήλατο και πατίνι, άλλους να διαβάζουν βιβλίο μόνοι τους καθισμένοι στα γρασίδια, άλλους να τρέχουν κι άλλους να περιμένουν σ...

     Τετάρτη 1 Μαρτίου 2023. Ξυπνάω πολύ αγχωμένη στις 8 η ώρα το πρωί από εφιαλτικό όνειρο. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο. Αγχωμένη ούσα και αποπροσανατολισμένη από το εφιαλτικό όνειρο, πάω στο μπάνιο απευθείας να κάνω ένα κρύο ντουζ και να ξεκινήσει η μέρα μου, η οποία προβλεπόταν τεράστια. Θα έφευγα Αθήνα. Δεν ανοίγω κινητό, δεν μπαίνω media , πάω απευθείας γυμναστήριο. Εξακολουθώ να μην έχω ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο. Πάω γυμναστήριο ανέμελη. Αφήνω το κινητό στην άκρη, ανεβαίνω στο διάδρομο και μπροστά μου ανοίγει τηλεόραση. 32 νεκροί σε δυστύχημα στα Τέμπη. Πάγωσα επί τόπου. Η εικόνα γύρω μου ήταν λες και είχε μπει σε pause . Πήγα να πέσω απ’ τον διάδρομο. Θυμάμαι ρώτησα τραυλισμένη μια κυρία δίπλα μου, να μου διαβάσει τι λέει, γιατί ήμουν σίγουρη πως δεν βλέπω καλά. Μου επιβεβαιώνει αυτά που διάβασα. Και να ‘ναι καλά η ψυχοθεραπεία που με εκπαίδευσε πως να γλιτώσω από κρίση πανικού. Ένιωσα τον χρόνο να παγώνει και το οξυγόνο να λιγοστεύει.    ...

Ο Αριστοτέλης αναφέρει πως   « τo  Όλον είναι μεγαλύτερο απ΄το άθροισμα των μερών του ». Πολλούς αιώνες αργότερα, μια ομάδα ψυχολόγων και φιλοσόφων αναφέρουν πως « το όλο είναι διαφορετικό απ’ το άθροισμα των μερών του ». Η φράση αυτή έγινε και ο θεμέλιος λίθος της θεωρίας “ Gestalt ” στην ψυχολογία. [1] Για διαφορετικούς λόγους, με διαφορετικά εργαλεία, σε πολύ διαφορετικό χρονικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και με διαφορετικό βάθος η κάθε μία απ’ αυτές τις φράσεις, δίνει τροφή και γίνεται αφορμή για να ερμηνευθεί τρόπον τινά η ανθρώπινη αντίληψη και συμπεριφορά. Όμως πάμε να μιλήσουμε λίγο πιο απλά και κατανοητά για τα συναισθήματα μας. Για το ένα εκ των πολλών κομματιών αυτού που αποτελούν «εμάς». Είμαστε ένα όλο, με πολλά μικρά γνωστά και άγνωστα κομμάτια. Το άθροισμα αυτών των κομματιών αποτελούν μία δυναμική σχέση που καλούμαστε να εξερευνήσουμε προκειμένου να αποδομήσουμε την ομορφιά της μοναδικότητας μας.  Μέσα από συζητήσεις με φίλους, γονείς, αδέρφια, περασ...

Βλέπεις ο πλούτος ενός προσώπου Έγκειται στις μεταμορφώσεις του Στην αναγνώριση της λειτουργίας των χρωμάτων του Στον σεβασμό των επιλογών του Και στην καθημερινή μάχη Για τα προσωπεία που επιλέγει, Κατά περίσταση κι όπου αρμόζει Και τα φοράει επιλεκτικά Εκεί που επιβάλλονται. Και επιβάλλονται      Photo by Nassia Stouraiti Επιβιώνει, μην θαρρείς Ίσως να ντρέπεται, να λυπάται, και να θρηνεί Κι έτσι δημιουργείται σύγχυση για τα όρια του προσώπου μέσα στον πλούτο του και του προσωπείου μέσα στην ά-σχημη μορφή του Και μέσα στην δυναμική αυτή χάνονται τα όρια, περιπλέκονται Κι εν τέλει έχει νόημα να μελετηθούν κατά περίσταση; Ξάφνου στον καθρέφτη Μια σκιά αχνή Μια αντανάκλαση δίχως σχήμα Κι ένα μπέρδεμα για την εικόνα και την ουσία Και την ουσία της εικόνας Αν αυτή μπορεί να υπάρξει Κι αυτή η κατά τα άλλα αδιαίρετη ολότητα Που είναι πιο πολύπλοκη απ’ όσο φαντάζει Και δεν φαντάζει όσο πολύπλοκη φαίνεται Τι μπορεί να είναι; Βλέπεις ο πλούτος ενός προσώπου Έγκειται στα νοήματα τ...